قیام امام حسین

زمینه های قیام: امام حسین سا لها در کنار پدرش امیر مؤمنان و برادرش امام حسن در صحنهٔ جهاد و
مبارزه حاضر بود. آن حضرت پس از شهادت برادر، با سخنرانی و نامه های افشاگرانه علیه حکومت ظالمانهٔ معاویه مبارزه کرد.
پس از مرگ معاویه، پسرش یزید طبق وصیت او به خلافت رسید. یزید مانند جوانان دوران جاهلیت رفتار میکرد. ظلم و فساد
آشکار او در جهان اسلام شهرت داشت.
امام حسین که نمی خواست با یزید بیعت نماید، با خانواده و بستگان خود از مدینه راهی مکه شد. امام قصد داشت
که در پناه خانهٔ خدا و با استفاده از ایام حج، مردم را برای مخالفت با حکومت ستمکار و فاسد یزید آماده کند.
مردم کوفه که از حرکت آن حضرت به سوی مکه آگاه شده بودند با نوشتن نامه های فراوان، ایشان را به آن شهر دعوت
کردند. امام نخست اعتنایی به آن نامه ها نکرد، اما با اصرار کوفیان، پسر عموی خود مسل مبن عقیل را روانهٔ آنجا کرد. پس از
ورود مُسلم به کوفه، هزاران نفر با مسلم به نمایندگی از امام حسین بیعت کردند. امام نیز پس از دریافت نامهٔ مسلم، عازم کوفه شد.یزید با شنیدن اخبار کوفه، عبیدالله بن زیاد را که مردی سنگدل و خونریز بود به حکومت آنجا منصوب کرد. عبیدالله با
ایجاد رُعب و وحشت مردم را ترساند و مسلم بن عقیل را دستگیر کرد و به شهادت رساند. او سپس مردم کوفه را وادار کرد که
آمادهٔ جنگ با فرزند پیامبر شوند. سپاه یزید مانع رسیدن امام و یارانش به کوفه شدند و کاروان آن حضرت را ناچار به توقف در
سرزمین گرم و خشک کربلا (نینوا )نمودند. لشکریان یزید که تعدادشان بسیار زیاد بود، امام حسین و یارانش را محاصره
و در روز عاشورا جنگ را آغاز کردند. امام و یارانش که مرگ در راه عقیده و ایمان را سعادت و زندگی در سایه حکومت
ستمگران را ننگ می دانستند، شجاعانه جنگیدند و در راه حق به شهادت رسیدند.

لطفا نظر بدهيد